Det sjunde inseglet 1957 Film
Şövalye Antonius Block ve yaveri bir haçlı seferinden eve döner. İkisi de çok depresif. Ülke genelinde dolaşırken vebanın izleriyle karşılaşırlar. Şövalye, inanç dolu bir genç olarak Kutsal Topraklara gitti, ancak şüphe ve belirsizlikle eziyet çekerek geri döndü. Tanrı yok? Bu düşünce onun için kabul edilemez. Ve yine de hayatla ilgili. Ölüm aniden karşısına çıktığında şövalye, Ölüm’e zaman kazanması için bir satranç oyunu teklif eder. Artık inanmak istemiyor, bilmek istiyor. Ayin sırasında şövalye korkunun dinin mihenk taşı olduğunu keşfeder. Büyücülükle suçlanan genç bir kızın yakılmasına yol açan hoşgörüsüzlüğe tanık olur. Gerçek çözümü tesadüfen keşfeder. Bir çift akrobat Jof ve Mia ona kararın hayatın neşesi olduğunu hatırlatır. Mutluluk hayatın basit zevklerinde gizlidir. Yolculuk sırasında karşılaşıp selamlaştıkları bir grup insanla birlikte şövalye şatosuna vardıklarında eşi herkesi yemeğe davet eder. Ama ölüm onları burada da bulur. Şövalye ve yoldaşları yenilirken kıyametten sağ kurtulanlar bir çift akrobattır. Ingmar Bergman, Yedinci Mühür fikrini ortaçağ İsveç kilise resimlerinden aldı; gezici aktörler, veba, sefalet, cadı yakma ve haçlı seferleri. Ancak film, ortaçağ İsveç’ini tasvir etmek için yapılmadı. Bu modern bir şiir. Küçük bir çocuk için Ayin bir yetişkin meselesiydi. Babam minberden vaaz verdi, cemaatçiler dua etti ve şarkı söyledi. Kendimi kilisenin tavanında ve duvarlarında ortaçağ resmine verdim. İnsan hayal gücünün isteyebileceği her şey vardı: melekler, azizler, ejderhalar, peygamberler, iblisler, insanlar … Bütün bunlar ortaçağ ressamları tarafından büyük bir hassasiyet, yetenek ve neşe ile resmedildi. Bu beni çok etkiledi. Bu duvarların arasındaki dünya benim için babam, annem, erkek ve kız kardeşlerimle günlük yaşam kadar gerçek oldu. Niyetim, ortaçağ kilise ressamlarıyla aynı nesnel ilgiye, aynı duyarlılığa sahip olmaktı.