Persona 1966 Film
Persona, Bergman’ın filmografisinin en şaşırtıcı ve tartışmalı kısmıdır. Bu, yönetmenin becerisinin ve modern sinemayı nasıl etkilediğinin ve onu birçok yönden kendisinden nasıl uzaklaştırdığının en iyi kanıtlarından biridir. Sinema işçiliği bir yana, buradaki sinema dilinin bugün sahip olduğumuzla hiçbir ilgisi yok. Bergman sinematografinin çok ötesine geçiyor. Kuralları kimin koyduğunu merak ediyorsanız, işte sinemanın gerçek babası Bergman. Örneğin Lynch Mulholland, Dilemma’yı yazdığında bu filmi en az on kez izlemiş olmalı. Bir hemşire, akıl hastalığı olmamasına rağmen konuşmayı reddeden ve başkalarıyla ilişkisini tamamen kesmiş bir aktrisle ilgilenir. İkisi kulübede birlikte vakit geçirirken, diğerinin karakteri (hemşire) birinin sessizliğiyle açılan kışkırtıcı ve ürkütücü bir kişilik boşluğuna düşer ve kendisini tüm detaylarıyla ortaya koymaya başlar. Ve bir süre sonra hemşirenin kendi karakteri kaybolur ve tamamen oyuncunun karakteriyle bütünleşir ve dönüşür. (Bibi Andersson ve Liv Ullman mükemmel bir iş çıkardılar) Sessizliğin gücü, karakterin varlığı, oyun, kişilik ve kadın kimliği üzerine (John Berger’in Way of Seeing’deki tezini hatırlamaya değer: özellikle kadınların beklenen kimlikleri ile gerçek kimlikleri arasındaki farklar) kimlik) bir başyapıt. Persona 1966’dan beri sinemayı en çok etkileyen hatta yaratan filmlerden biridir. Ancak burada örneğin Potempkin Zırhlısı veya Metropolis gibi ancak kalıtsal kağıtlara yazılabilen, yapması gerekeni yapan ve sonra uzun zaman önce gücünü yitiren bir hikaye görülemez. Bergman’ın Persona’sı, bugün tüm yönetmenlerin hayalini kurabileceği ve yapıldığında tüm dünyanın önünde eğileceği gerçek bir sinema öyküsüdür. Yapıldığı yıl bir grup insan tarafından beğenildi ama aynı zamanda büyük bir grup tarafından acımasızca eleştirildi. Ancak daha sonra kuralları belirleyen filmlerden biri oldu.